Nidâ

Kafamda dolaşan cümleler haberdar etti ne kadardır uzak olduğumu şiirlere
Ellerimin titrekliği,yazmayı yüreğimin hayli isteyip bir türlü hazmedememesinden.
Ben en çok da geceleri anladım sessizliği
Ve kalmayı,gitmeyi isteyip de bir türlü gidememekten.

Dilimden dökülüp dudaklarımda can bulan nadide şiirler klasiğinde yer bulacak birkaç şiir yazdım diye suçladı beni insanlar
Öyle ya
Bu devirde büyük günahtı hislerle yaşamak
Hazmedemiyordu yüreğim koca bir yazı geçirmeyi bir yastıkla
Zaten ağlayınca üzerlerinde küsüyor da yastıklar
Düşüyor iken yaşlar
Göz kapaklarımda derin ağrılar
Ben sahip değilken de hiçbir şeye
Özgürdüm
Çünkü bence insan özgür hissedebildiğinde özgürdür
Yazmak yalnızca adı kitaplara düşmüş şairlere özgüdür diye düşünen insanlar var hâlâ
Şiir olmak yalnızca adı kitaplara düşmüş kadınlara yakışıyormuş gibi
Beni boşverin lüzum görürsem yazmam
Ama şu devirde bile şiir kokan kadınlar var
Girmeyin onların günahına
Son buldukça yavaş yavaş her yalanla örülü aşk
Kazanıyor günahlar
Şairler sırf aşkı anlattıkları için bir gün dokuzuncu köyden kovulacak
Benden söylemesi
O gün hem aşka hem şiirlere yazık olacak
Belki bir gün o da tükenmeye başlayan bir umut ama
Bir kitap olur yazdıklarım sana
Her sayfa sen kokar
Kıskanırım ama
Sevmeyi öğretiriz yahut bir genç sana yazdığım şiiri okur yar bildiği kadına