İçimden geldiği gibi nefes aldım ben. Herkes koştururken,müzik dinleyip kaygısızca (onlara göre), şiir yazıyordum ben aslında.
Hep dışardan bakan olmayı seçtiler. Giyindiğime,dinlediğime,yediğime,içtiğime nasıl yürüdüğüme baktılar. Güldüğüm için alaycı sandılar beni.
Bilmem kaç gün kaç ay sonra (ben buna büyüyünce demeyi seçiyorum), değişti yüz şeklim insanlara. Herkes tartıya kendi adımlarıyla yürüdü. Hem biliyor musun ? Ben daha çekici bir yalan buldum kendime onların kurduğu cümlelerden ırak.
Mesela yazamadım ben öyle çok uzun yazılar. Ne bileyim sanırım sıkıldım bir şeyleri açıklamaktan. Ben aslında çok konuşan ve insanlarla sohbet etmeyi seven biriyim. Ama insanlarla tanışmayı sevmiyorum. Çok yakından tanımayı da. Asosyal değilim ama korkma.
Şiir parçacıkları yazdım. Sıralara,kirli kağıtlara. Bazı insanlar bir iç savaş ortasında kalır kendi içinde. Güçlü durmalısın demedim kendime. Ben kendime hiçbir şey demedim sanırım. Peki ya sen? Konuşup çözüm buldun mu kendi kendine?
Ben kendime realist oldum. Her zaman olmasa da bir süre sonra daimi bir durum oldu bu. Bir insan illa ki çok sever bir şeyi,hatta bir şeyleri. Ben hiçbir tutkum olmadığını anladığımda hiçbir şey için geç değildi. Kendimle konuşmaya yabancı olduğumdan, yanlış anlamışım iç sesimi. Çok sonra o gelince düzeltti bunu. Ve dedi ki " Seni kendine bile yabancı kılmışlar be adam."
Geldi. Hani kendime realist olmaya başladığım dönemde içimi eze eze söylediğim tek şey " Sen,seni anlayacak bir insanın geleceğine inanıyor musun ? Bırak ama şimdi. Sen bir ömür yazıp kendine okuyacaksın şiirlerini."
Bu kez başkalarının canımı acıtmasına fırsat vermeden, hançerledim avuçlarımı. Düşünsene seni sen kadar iyi tanıyan biri sana gerçekleri söylüyor. Ortada garip bir durum var çünkü iç sesim diyor bunları.
Sonra bir sabah diyorsun "Ne kaybedebilirim?" . Sonucu olmayacağını bile bile, Ekimin o soğuğunda yola çıkıyorsun.
Sana tüm samimiyetimle bir şey söyleyeceğim,ben hayatın o ana kadar benim canımı sıkmak dışında bir halta yaramadığına inanıyordum. Ne mi değişti?
Ben artık umut dolu şiirler yazabiliyorum.
Teşekkür ederim.
0 yorum: