Aralanmış pencereden hayat sızıyor içeri
Kalabalık şehir
Bir ben yalnızlığı sevmişim
Kırılıyor kalemim
Uzun zaman olmuş
Parça parça eksilmişim
Yeni fark ettim
Uyanmak zor
Soğukluğunu kabul edip
Sus payı şiirlerimi sür dudaklarına
Biliyorum veda etmesen de
Çok oldu gideli
Soruyorum cevap alamasam da
Ve hiçbir kadın sen kokmuyor
Kokun ise tek tesellimdi
Baştan aşağı diyorum
Seninle lugatta bir tanım kazanmış bu adamı
Senin ardın sıra terk ettim
Acını gerdanıma sürdüm
Omuzlarım kaldıramayacağı bu yükü
Meğer ne güzel kabullenmiş
Penceremden sızan seni
Soğuk duvara sırtını vermiş gibi
Yüzünü asmış çiçekleri
Manolyaları ve menekşeleri
Top oynayan çoçukları
Hayalperest bulutların resmini
Anmasan da ismimi
Saklıyorum cebimde
Tanrı biliyor
Şiirler bitiyorsa
Sen kokuyor diye
0 yorum: