Ceket

İçimde cirit atıyor günahsız çocuklar
Top oynuyorlar
Değiyorum gözlerine güneşten kaçarken
Zor oluyor ama
Güneş tepede
Bizi izliyor hayranlıkla
Sonra yağmur kokulu ceketim geliyor aklıma
Onu unutuyorum hep böyle günlerde
Yazık
Eskiyecek güneş yüzü göremeden
Yırtık ayakkabım var bir de
Bir ders arasında düşen tabanını sürte sürte eve gittiğim
Yenisini beklediğim
Hep isteyip hiç giyemediğim ayakkabılar gibi değildi en azından
Adam gibi son anına kadar durdu benimle onlar
Şiir karaladığım defterlere sıkıştırdığım birkaç parça kâğıtta yazılıydı aslında en güzel şiirlerim
En güzellerini müsveddelere hapsettim
Okuyan olmadı
Ne onları ne defterdekileri
Daha çok yazdım
Üşüdüm sonra
Soğuğa siper ettim şiirlerimi
Omuzlarımda yükü olan çantamdı yalnızca
Hayallerim bulut gibi sırtımda
Gözlerimi deviriyordum masum çocukların çığlıklarına
Sonra ölüyordum onların yerine
Ben yine de
Hiç vazgeçmedim kendimden